20
Δευ, Μάι

Άρθρα

mitso trumo oval office

Την δική του οπτική γύρω από τις εξελίξεις στα ελληνοτουρικά, δίνει με άρθρο του που δημοσιεύει το ethnos.gr, ο γνωστός δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής Μιχάλης Ιγνατίου, μετά και την επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο:

Είναι λογικό, πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στην Κύπρο, να μη γνωρίζουν πώς εργάζονται οι Έλληνες και Κύπριοι ανταποκριτές στην Ουάσιγκτον.

Και πολλές φορές ξεφεύγουν εντελώς και φτάνουν στο σημείο να μας αποκαλούν «προδότες». Ένας εκ των ψεκασμένων απείλησε στο Twitter ότι «θα μας σπάσει τα μούτρα» όταν μας δει μπροστά του. Θα του έλεγα τι θα κάνει, αλλά σέβομαι τους αναγνώστες της ιστοσελίδας που φιλοξενεί καθημερινά τις απόψεις μου.

Οι ανταποκριτές στο εξωτερικό ΠΡΕΠΕΙ να επιτελούν εθνικό έργο, όχι κομματικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν ένας πρωθυπουργός κάνει λάθη στα εθνικά θέματα πρέπει να σιωπήσουν. Αντίθετα. Πρέπει να πουν χωρίς φόβο και πάθος τη γνώμη τους. Όπως κάνουμε πάντα.

Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας, όποιος και αν είναι, επισκέπτεται τον Λευκό Οίκο, ο ανταποκριτής είναι υποχρεωμένος να μην παρασύρεται από την ιδεολογία του, καθώς ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Πρέπει να μεταδίδει με ακρίβεια τις δηλώσεις και να περιμένει να διαβάζει τα γραπτά κείμενα, διότι όσο καλή και αν είναι η ακοή μας, είναι άλλο πράγμα να διαβάζεις τις δηλώσεις όπως τις αποτυπώνει ο Λευκός Οίκος, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του κ. Μητσοτάκη, έγιναν λάθη στη βιασύνη όλων των δημοσιογράφων να μεταδώσουμε τις δηλώσεις, που έγιναν σε ένα περιβάλλον που χαρακτήρισα από τη συχνότητα του OPEN «ζωολογικό κήπο».

Όταν ο πρόεδρος Τραμπ ξεκίνησε να απαντά την ερώτησή μου, επανήλθα για να τονίσω την ανάγκη να τοποθετηθεί στις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας. Και εκεί καλύφθηκε η απάντηση του ότι μίλησε στον Ταγίπ Ερντογάν για την επιθετικότητά του στη Λιβύη.

Η αρχική του απάντηση χάθηκε και όλοι συνειδητοποιήσαμε τι είπε όταν έπειτα από τρεις ώρες διαβάσαμε το γραπτό κείμενο των δηλώσεων του, που έδωσε στη δημοσιότητα ο Λευκός Οίκος.

Αυτό ήταν αφορμή και για παρερμηνείες, αλλά και αναλύσεις που δεν έστεκαν. Το ίδιο συνέβη και με τη φράση «ο φίλος μου (σου) Ερντογάν». Είμαι ο «νονός» της φράσης αυτής. Εγώ του είπα «ο φίλος σου ο Ερντογάν». Όμως μεταδόθηκε στην Αθήνα ότι ήταν απάντηση του κ. Τραμπ. Δεν ήταν. Αυτός είπε «ο πρόεδρος Ερντογάν». Αυτό οδήγησε πάλι σε λάθος ερμηνείες και αναλύσεις. Και ισχυρισμούς ότι πρόσβαλε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Δεν προσπαθώ να ψέξω κανένα. Απλά, οι άνθρωποι στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν γνωρίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργαζόμαστε. Το Όβαλ Όφις χωρά μετά βίας 25 άτομα και την Τρίτη είμασταν εκεί πάνω από 50. Ο ένας απάνω στον άλλο. Αυτοί που περιμένουν να δράσουμε (οι Έλληνες δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον) κομματικά να το ξεχάσουν. Και έχουμε μάθει εδώ να περιμένουμε τις επίσημες ενημερώσεις του Λευκού Οίκου πριν καταλήξουμε στα τελικά συμπεράσματά μας. Και βεβαίως γνωρίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει το κλίμα από τη μία στιγμή στην άλλη.

Ναι, περίμενα κάτι καλύτερο από τον κ. Τραμπ στις δημόσιες δηλώσεις του παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε όλοι τα αισθήματά του για τον κ. Ερντογάν. Δεν τα κρύβει άλλωστε. Αλλά έχουμε ακούσει επίσης ότι εσχάτως είναι θυμωμένος «με τον φίλο του», διότι συνειδητά εργάζεται εναντίον των αμερικανικών συμφερόντων. Ο κ. Τραμπ είχε υποχρέωση να μιλήσει δημόσια για την προκλητικότητα της Τουρκίας σε όλη την ανατολική Μεσόγειο. Από το Ισραήλ και την Κύπρο μέχρι το Αιγαίο και τη Λιβύη.

Πίσω από τις κλειστές πόρτες τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα. Το ότι έδωσε εντολή στον υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο να ασχοληθεί προσωπικά με την παραβατικότητα της Τουρκίας είναι θετικό. Αλλά πρέπει η αμερικανική παρέμβαση να είναι ισχυρή και να συνοδευτεί από «μαστίγιο». Το καρότο το έχει φάει ο Ερντογάν και το έχει ήδη χωνέψει.

Ο κ. Πομπέο έδωσε στους Έλληνες ανταποκριτές της Ουάσιγκτον να καταλάβουν ότι θα ασχοληθεί προσωπικά με την τουρκική επιθετικότητα. Είτε τον συμπαθεί κανείς είτε όχι, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών είναι άνθρωπος των έργων. Στη διάρκεια της δεξίωσης -και δημόσια και ιδιωτικά- έδωσε ισχυρές διαβεβαιώσεις για την εγγύηση της ασφάλειας της Ελλάδας...

Η Αμερική έχει υποχρεώσεις απέναντι στη χώρα μας. Πολλές και πρέπει να τις υλοποιήσει ταχύτατα. Ακούσαμε πολύ όμορφα λόγια από τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς και τον κ. Πομπέο. Πρέπει τα λόγια να γίνουν επειγόντως πράξεις. Η Αμερική πρέπει να σταματήσει την Τουρκία. ΤΩΡΑ...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Όταν επισκέφθηκε το Λευκό Οίκο ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, τις ίδιες κατηγορίες ακούσαμε από την άλλη πλευρά. Τώρα οι κατήγοροί μας είναι οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα κάτι καλό κάνουμε για να μας βρίζουν δεξιοί και αριστεροί, ανάλογα με την περίπτωση...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Δείτε τη φωτογραφία που δημοσιεύω και θα πάρετε μία μικρή γεύση για το τι συμβαίνει στο Όβαλ Όφις όταν γίνονται οι δηλώσεις από τον πρόεδρο Τραμπ και τον ηγέτη που φιλοξενεί.

biliou

Η γνωστή αστρολόγος Άση Μπήλιου είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική όσον αφορά στις αστρολογικές προβλέψεις για το 2020. Οπως αναφέρει, μεταξύ των άλλων, σε συνέντευξή της:

«Πιστεύω ότι δεν είναι εύκολη χρονιά στο ξεκίνημά της. Είναι μια χρονιά που ξεκινάει με μια ζόρικη όψη και μια ζόρικη έκλειψη. Να δούμε τι θα είναι. Γενικά δεν είναι χαλαρά τα πράγματα, σε καμία περίπτωση. Έχει κάποιες όψεις που είναι δύσκολες.

Αυτή η όψη που έχουμε του Κρόνου-Πλούτωνα, στο ξεκίνημα της χρονιάς, τον Ιανουάριο, είναι όψη που αν ανατρέξεις στον τελευταίο αιώνα, συνδέεται με τις ενάρξεις πολέμων και φυσικές καταστροφές. Εγώ απλά εύχομαι ό,τι και να είναι, να μην έχει θύματα και να είναι ανώδυνο.

Αν με ρωτάτε, αν μπορώ να αποκλείσω τίποτα. Δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα αυτό που λέω, αλλά με τον παγκόσμιο χώρο.

Για να καταλάβετε, την τελευταία φορά που αυτοί οι δύο πλανήτες συναντήθηκαν σε αντίθεση ήταν τον Αύγουστο-Σεπτέμβρη και τότε είχαμε το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους», αναφέρει χαρακτηριστικά η Άση Μπήλιου.

Το σημαντικό γεγονός της χρονιάς, σύμφωνα με τους αστρολόγους:

Το σημαντικό γεγονός της χρονιάς, είναι η σύνοδος Κρόνου – Πλούτωνα, η οποία πραγματοποιείται στο ξεκίνημα του 2020 και θα διαρκέσει 5 περίπου έτη. Πρόκειται για μια περίοδο, κατά την οποία θα καταστεί σαφές πώς είναι επιτακτική ανάγκη ο κόσμος να αλλάξει πορεία.

Οι αλλαγές που φέρνει μερικές φορές πραγματοποιούνται με βίαιο τρόπο, όπως με επαναστάσεις και πολέμους.

Το 2020 και τα επόμενα έτη, η ανθρωπότητα θα επικεντρωθεί στην ανάγκη λήψης συγκεκριμένων μέτρων για τη βελτίωση συνθηκών της ανθρωπότητας…  

Ας ελπίσουμε τα καλύτερα!

ellada israil strat elikopt
Στην προσπάθεια αναχαίτισης της τουρκικής επιβουλής και της αποτροπής δημιουργίας τετελεσμένων εις βάρος της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας στο Νοτιο-Ανατολικό Αιγαίο η Ελλάδα δεν έχει πολλούς συμμάχους, ας μη γελιόμαστε.
  • Το ισχυρό μας χαρτί, δεν είναι ασφαλώς ούτε η ανύπαρκτη στήριξη της Ευρώπης, ούτε η ευμενής ουδετερότητα της Ουάσιγκτον, ούτε οι φρεγάτες του Μακρόν, που σήμερα έρχονται και αύριο φεύγουν.
  • Η συνεννόηση με το Ισραήλ είναι νομοτελειακά το μοναδικό όπλο με πολλαπλασιαστική ισχύ, στο βαθμό όμως που θα αποκτήσει στρατιωτική υπόσταση και αμυντικό βάθος.

Μόνο το Ισραήλ υπολογίζει ο Ερντογάν ως εν δυνάμει αντίπαλο σε μια στρατιωτική αναμέτρηση που όμως και οι δύο θέλουν να αποφύγουν, γεγονός που ενισχύει την πιθανότητα αυτοσυγκράτησης εκ μέρους της Τουρκίας. 

Τα μέχρι τώρα βήματα ελληνο-ισραηλινής προσέγγισης είναι ασφαλώς έργο διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων(συμπεριλαμβανομένης και αυτής του ΣΥΡΙΖΑ)πρωτίστως με τον Νετανιάχου, που θα είναι ευχής έργον να παραμείνει στην εξουσία. Ομως οι σχέσεις των δύο χωρών θα μπορούσαν να έχουν αποκτήσει πολύ γερά θεμέλια, αν δεν είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος με τις φιλο-αραβικές ιδεοληψίες και τα άσκοπα ανοίγματα του Ανδρέα και του Κάρολου Παπούλια προς τον Αραφάτ.

Σήμερα η διακρατική συνεργασία έχει φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο, ιδιαίτερα στον τομέα της ενεργειακής σύμπραξης με το μεγαλεπήβολο project του αγωγού East Med, που όμως θα μείνει στα χαρτιά αν δεν υποστηριχθεί στρατιωτικά από τα ενδιαφερόμενα μέρη.

  • Δυστυχώς όπως απέδειξε και με το ταξίδι-αστραπή στην Τύνιδα, ο Ερντογάν βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τις κινήσεις της ελληνικής διπλωματίας. Μοναδική απάντηση στις κυκλωτικές κινήσεις της Αγκυρας θα ήταν η έμπρακτη ενίσχυση της ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας στο στρατιωτικό πεδίο.
  • Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να προχωρήσει άμεσα σε μία εξόχως συμβολική χειρονομία προς τον Ισραηλινό λαό. Χειρονομία που θα μπορούσε να συνδεθεί με απτά ανταλλάγματα, προκειμένου να καταλήξει στον απώτατο στόχο:
  • Την υπογραφή δηλαδή ενός αμυντικού συμφώνου «αμοιβαίας συνδρομής» σε περίπτωση εξωτερικής επίθεσης.

Επί του πρακτέου δηλαδή, είναι μονόδρομος για την ελληνική διπλωματία η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως επίσημης πρωτεύουσας του Ισραήλ και η μεταφορά εκεί της ελληνικής πρεσβείας.

Η πρωτοβουλία αυτή, ως εκδήλωση έστω πρόθεσης, επιβάλλεται να γίνει πριν την επίσημη επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, καθώς θα έχει διπλό όφελος και στον τομέα των ελληνο-αμερικανικών σχέσεων προσφέροντας άπλετη ικανοποίηση στον Πρόεδρο Τράμπ. Ιδανικά δε, θα μπορούσε να εκδηλωθεί κατά την επικείμενη επίσκεψη στην Αθήνα του Νετανιάχου με αφορμή τον East Med.

Σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες η σημερινή κυβέρνηση, βολιδοσκοπήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση στο πρόσφατο παρελθόν από ανεπίσημα κανάλια με προνομιακή πρόσβαση, τόσο στο Ισραήλ, όσο και στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ. Πλην όμως εμφανίστηκε διστακτική για λόγους που είναι δύσκολο να εξηγηθούν, αν υποθέσει κανείς ότι ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει ούτε τις δεσμεύσεις ούτε τις φιλοαραβικές αγκυλώσεις που είχαν οι προηγούμενοι.

  • Οι όποιες επιφυλάξεις εξαντλούνται στο γνωστό μοτίβο διατάραξης της «ελληνο-αραβικής φιλίας», αλλά και στην παρωχημένη αντίληψη ότι μπορούν να γίνουν συγκρίσεις της Ιερουσαλήμ με την διαιρεμένη Λευκωσία.
  • Αυτό το τελευταίο στερεότυπο διακινούν διαχρονικά συγκεκριμένοι κύκλοι του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών και «μεγαλοδιπλωμάτες» που δεν έχουν τίποτα καινούργιο να προτείνουν αλλά ξέρουν μόνο να μπλοκάρουν εναλλακτικές πρωτοβουλίες με την μέθοδο της κινδυνολογίας.

Όμως οι καιροί όμως έχουν αλλάξει. Η σύγκριση της Ιερουσαλήμ με την Λευκωσία είναι αδόκιμη και ασύμφορη. Αντιθέτως υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα πλήρους αποσύνδεσης της μίας περίπτωσης με την άλλη που ευνοούν τις ελληνικές, αλλά και τις κυπριακές επιδιώξεις στο διεθνές πεδίο.

Προς αυτή την κατεύθυνση μάλιστα, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών έχει ήδη στα χέρια του μελέτη διακεκριμένου Αμερικανοεβραίου καθηγητή του Northwestern University με εξειδίκευση στον συγκεκριμένο τομέα διεθνούς νομολογίας.

Τα Ηνωμένα Εθνη με τα δεκάδες ατελέσφορα ψηφίσματα αποδείχτηκε ότι δεν είναι φιλόξενος τόπος για να ακουστούν και πολύ περισσότερο να υιοθετηθούν οι ελληνικές θέσεις. Το είδαμε αυτό και πολύ πρόσφατα με την χλιαρή αν όχι εχθρική αντιμετώπιση των ελληνικών διαβημάτων περί της συμβατότητας του τουρκο-λιβυκού μνημονίου με το διεθνές δίκαιο.

Η νέα πραγματικότητα επομένως που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο επιβάλει την απαγκίστρωση από ιδεοληψίες και στερεότυπα του παρελθόντος με την υιοθέτηση μιας ευέλικτης και ρεαλιστικής διπλωματικής γραμμής.

  • Σε ότι αφορά τους φόβους για αντιδράσεις σχετικά με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ θα πρέπει να τονισθεί ότι Το Ισραήλ έχει πετύχει να αμβλύνει τις αντιθέσεις με σημαντική μερίδα του αραβικού κόσμου και ειδικότερα αυτήν που διάκειται εχθρικά προς τον ηγεμονικό ρόλο της Τουρκίας. Η Ελλάδα άλλωστε δεν έχει καμία ανταποδοτική υποχρέωση προς τα αραβικά κράτη καθόσον αυτά ουδέποτε μας στήριξαν έναντι της Τουρκίας, ειδικότερα στο θέμα της Κύπρου.

Επιπροσθέτως όμως και να υπάρξουν κάποιες αντιδράσεις προέχει το εθνικό συμφέρον. Και βεβαίως αυτό δεν μπορεί να ετεροπροσδιορίζεται σε σχέση με τις ευαισθησίες απρόσκλητων μουσαφιραίων που εχουν κατακλύσει την χώρα(γιατί δυστυχώς ακούστηκε και αυτό…). Κάτι ξέρουν ευρωπαικές χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία και η γειτονική μας Ρουμανία που έσπευσαν εις πείσμα της «γραμμής Βρυξελλών» να αναγγείλουν το άνοιγμα διπλωματικών γραφείων στην Ιερουσαλήμ.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει και ένα βήμα πάρα πέρα. Όμως η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ πρέπει να γίνει στο πλαίσιο συνολικότερης συμφωνίας των δύο χωρών που θα εμπεριέχει σημαντικά ανταλλάγματα προς την ελληνική πλευρά(ιδιαίτερα στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας τον οποίο φέρονται πρόθυμοι να «αναστήσουν» οι Ισραηλινοί), δημιουργώντας προυποθέσεις μίας συμμαχίας όχι συγκυριακής αλλά διαρκείας.

Αυτή θα είναι και το ανάχωμα απέναντι στην επεκτατική βουλιμία του Ερντογάν. Είναι πράγματι άξιον απορίας πώς δεν το βλέπει η κυβέρνηση Μητσοτάκη…

hellasjourn

ploia polemik

Η κατάσταση στο ελληνοτουρκικό μέτωπο είναι πιο τεταμένη από ποτέ. Ο Μιχάλης Ιγνατίου με ένα συγκλονιστικό άρθρο στο Ethnos.gr ανέλυσε την κατάσταση και την κρισιμότητα των στιγμών.

Συγκεκριμένα γράφει:

Ελπίζω να έχει «στήσει» ειδική ομάδα συνεργατών ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, οι οποίοι παρακολουθούν στενά, μελετούν και αναλύουν κάθε κίνηση, κάθε δήλωση του προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν.

Αυτός μόνο μετρά, διότι μόνο αυτός παίρνει αποφάσεις. Οι συνεργάτες του είναι για τα μπάζα. Και την ίδια στιγμή -όπως έχει αποδειχθεί- επηρεάζει τον ηγέτη της μοναδικής χώρας που θα μπορούσε να θέσει ένα τέλος στις προκλήσεις του: Τον πρόεδρο της Αμερικής.

Για πολλούς από εμάς που παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς την πολιτική κατάσταση στην Αμερική, αυτό είναι το μέγα ερώτημα: Τι θα έκανε ο Ντόναλντ Τραμπ εάν ο φίλος του Ερντογάν προκαλούσε ένα πολεμικό περιστατικό στο Αιγαίο ή στην κυπριακή ΑΟΖ; Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να δώσει μία σίγουρη απάντηση. Ίσως στη συνάντηση του με τον Αμερικανό πρόεδρο, ο κ. Μητσοτάκης πληροφορηθεί τις προθέσεις του.

Θα έχει μία μοναδική ευκαιρία ο Έλληνας πρωθυπουργός να προσπαθήσει να τον μεταπείσει εάν συμβαίνει αυτό που φοβούνται αρκετοί εκ των παρατηρητών των αμερικανοτουρκικών σχέσεων: ότι δηλαδή ο κ. Τραμπ δεν χαλάει κανένα χατίρι στον Ερντογάν!

Το 1996 ο τότε πρόεδρος Μπιλ Κλίντον παρενέβη καταλυτικά προς την Άγκυρα. Και θα έλεγα μετά από τόσα χρόνια, ότι χωρίς τις απειλές του μακαρίτη του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ προς την Τανσού Τσιλέρ, θα είχαμε ένα μικρής διάρκειας πόλεμο.Μακάρι, λοιπόν, να έχει σχηματιστεί αυτή η ομάδα στο πρότυπο ξένων σοβαρών κυβερνήσεων.

Και να αποτελείται από διπλωμάτες και στελέχη των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας, αλλά και στρατιωτικών αξιωματούχων, που έχουν υπηρετήσει στην Τουρκία. Και οι οποίοι έχουν γνώσεις, έχουν εμπειρία και τις ικανότητες για να συμβουλεύσουν σωστά τον Πρωθυπουργό όταν έρθει εκείνη η στιγμή...

Ειλικρινά το λέω και το εννοώ: Εκφράζω ελπίδα να υπάρχει στο Μέγαρο Μαξίμου αυτή η ομάδα. Διότι είναι αναγκαία. Πολύ πιο σύντομα απ’ ότι αναμένουν και οι πιο απαισιόδοξοι, ο κ. Μητσοτάκης θα χρειαστεί να πάρει μία μεγάλη απόφαση. Διότι, ότι και να λέει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μας, που δεν αναμένει ότι θα γίνει «θερμό επεισόδιο», ο Ερντογάν εννοεί όσα υποστηρίζει.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ΔΕΝ θα ξυπνήσει μία μέρα και θα δώσει εντολή επίθεσης εναντίον της Ελλάδας. Οι λόγοι είναι πολλοί, με πιο σημαντικό ότι και η χώρα του, και η δική μας, είναι μέλη στο ΝΑΤΟ. Λόγω και των πολλών προβλημάτων που έχει με τη Δυτική Συμμαχία και ειδικά την Αμερική, πιστεύω ότι δεν θα το πράξει. Δεν θα κηρύξει τον πόλεμο, για να είμαι πιο σαφής.

Όμως, την ίδια στιγμή, είμαι και από εκείνους που πιστεύουν ότι θα στείλει ερευνητικό σκάφος, συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία στην περιοχή που ο ίδιος θεωρεί πως είναι η ΑΟΖ της Λιβύης, ενώ στην πραγματικότητα είναι της Ελλάδας. Θα το πράξει διότι το πιστεύει. Και σ’ αυτή την περίπτωση ο κ. Μητσοτάκης έχει να λάβει μία πολύ μεγάλη απόφαση, που θα αφορά την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.

Γι’ αυτό το εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν μπορεί να πάρει μόνος την απόφασή του, η οποία φαντάζομαι θα είναι το αποτέλεσμα των ζυμώσεων, της ομάδας των συνεργατών του. Πρέπει να μιλήσει και να συμβουλευθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους πολιτικούς αρχηγούς και την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.

Είναι μία απόφαση που θα σημαδεύσει την πορεία της χώρας. Είτε θα προστατευθεί η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, είτε η Πατρίδα θα μικρύνει. Και βεβαίως δεν περιαυτολογούμε. Και ελπίζουμε ότι όταν προχωρήσει ο Ερντογάν σε αυτή την προκλητική ενέργεια, δεν θα έχει κανένα δίλημμα ο πρωθυπουργός.

Αρκετοί άνθρωποι, με τους οποίους μιλώ, αισθάνονται ότι ο κ. Μητσοτάκης περιτριγυρίζεται από συνεργάτες που δεν έχουν εθνικά ανακλαστικά. Και δεν το εννοούμε με τον τρόπο που το χρησιμοποιούν οι ψεκασμένοι εθνικιστές. Το λέμε υπό την έννοια ότι κυριαρχούνται από αυτές τις περίεργες θεωρίες ότι δήθεν «η Ελλάδα είναι αδύνατη», που κατ’ αυτούς σημαίνει ότι πρέπει να επιδιώξει τον συμβιβασμό με την Τουρκία, όποιο και αν είναι το είδος της πρόκλησης. Σκέφτονται λάθος, το έχουμε ξαναπεί.

Εάν, λοιπόν, ο Ερντογάν προχωρήσει σε αυτή την απονενοημένη πράξη, οι Έλληνες πολίτες στην πλειοψηφία τους, αναμένουν ότι ο κ. Μητσοτάκης θα κάνει το πατριωτικό καθήκον του. Διότι, έχοντας απέναντι του τον παρανοϊκό ηγέτη της Τουρκίας, η επιλογή του θα είναι μόνο μία...

trump souleimanii polemos
Η Αμερική βρίσκεται στα πρόθυρα ενός πολέμου, που τελικά επιδίωξε η ίδια. Η δολοφονία του υποστρατήγου Κασέμ Σουλεϊμανί είναι -και όχι μόνο για τους Ιρανούς- μία τρομοκρατική ενέργεια, η οποία χρειάζεται να απαντηθεί.

Όλα τα μηνύματα από την Τεχεράνη αναφέρονται σε εκδίκηση για τον θάνατο του δεύτερου πιο ισχυρού άνδρα στην ιεραρχία της ιρανικής ηγεσίας. Και λέγεται πως όταν κτυπούν οι μυστικές υπηρεσίες του Ιράν δεν αφήνουν ούτε ίχνη.

Πολλοί άνθρωποι στην Αμερική είναι έξω φρενών με την επιθετική αυτή ενέργεια του Λευκού Οίκου και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποψιάζονται ότι πίσω από αυτή βρίσκεται η ανάγκη του προέδρου Τραμπ να στρέψει τα φώτα αλλού, λόγω της αναμενόμενης δίκης του στη Γερουσία.

Άλλοι θυμήθηκαν τον Μπιλ Κλίντον, όταν υπό το βάρος της καταθλιπτικής κατάθεσης της Μόνικα Λεβίνσκι είχε δώσει εντολή να κτυπηθούν ...«τρομοκράτες» και τα «χημικά» τους εργοστάσια κάπου στο Σουδάν! Και μερικοί μας θύμισαν ότι όλα αυτά είναι σενάρια του Χόλιγουντ που ενίοτε αντιγράφουν οι πολιτικοί.

Η εξόντωση του Σουλεϊμανί αγγίζει τα όρια αυτού που αποκαλούμε «κρατική τρομοκρατία» και ας μην αρέσει στους Αμερικανούς. Έχετε φανταστεί τι θα συνέβαινε εάν η πολεμική μηχανή μίας χώρας της Μέσης Ανατολής σκότωνε με τον ίδιο τρόπο τον αρχηγό της CIA, ή τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών οποιασδήποτε δυτικής χώρας και μάλιστα σε ξένο κράτος; Ήδη θα είχαμε γίνει αυτόπτες μάρτυρες του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Διότι κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε που φτάνουν και τα όρια της «κρατικής τρομοκρατίας» αν θεωρήσουμε ότι καταδικάζουμε όλοι τις ασύστολες δολοφονίες που διεξάγονται στο όνομα της Δημοκρατίας και των κάθε λογής Επαναστάσεων.

Συναγερμός με το Ιράν

Οι Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι ο Ιρανός αρχιπράκτορας είχε σχεδιάσει -και βρισκόταν στο στάδιο της εκτέλεσης- μία άνευ προηγουμένου τρομοκρατική ενέργεια εναντίον των αμερικανικών συμφερόντων. Αν αποδειχθεί ότι έχουν δίκιο και με βάση αποδείξεις, τότε η συζήτηση αλλάζει εντελώς. Και από την κρατική τρομοκρατία πάμε στην «αυτοάμυνα».

Από την άλλη, και από τη στιγμή που οι δύο χώρες βρίσκονται εδώ και χρόνια στο χείλος του πολέμου, αναρωτιόμαστε ποιο είναι το νόμιμο και ποιο το ηθικό. Και θα πρέπει τόσο οι Αμερικανοί, όσο και οι Ιρανοί να βγουν «καθαροί» από αυτή την ιστορία.

Η Αμερική βρίσκεται σε καθεστώς «κόκκινου συναγερμού» και ας μην το λένε για να μην ανησυχούν οι πολίτες.

Η παρουσία της αστυνομίας και γενικά των αρχών ασφαλείας στις μεγάλες χώρες είναι αυξημένη και το βλέπει κανείς μπροστά στα μάτια του. Μία χώρα, εδώ και πολλά χρόνια ζει μέσα στο φόβο. Με ευθύνη και των ηγετών της.

Ιγνατίου Μιχάλης, hellasjournal

trump ergoga leykos oikos

Ένα δημοσίευμα της εφημερίδας Wall Street Journal, την ημέρα των Χριστουγέννων, στο οποίο αρχικά δεν δόθηκε σημασία, ήρθε να ταράξει τα νερά των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, και να επαναφέρει με ισχυρό τρόπο το θέμα των κυρώσεων στην Τουρκία.

Μία δήλωση ανώτερου Αμερικανού αξιωματούχου, όπως τον περιγράφει η εφημερίδα, επιβεβαίωσε στην ουσία όλα όσα λέγονταν τους προηγούμενους μήνες: ότι οι γραφειοκράτες της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ, όσο και να προσπαθεί ο ίδιος, γνωρίζουν πως το μοιραίο θα επέλθει, βασικά επειδή οι αμερικανικοί νόμοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί ακόμα και από ανθρώπους, όπως ο σημερινός πρόεδρος της Αμερικής, ο οποίος -ως γνωστό- δεν σέβεται τίποτα και κανένα.

  • “Δεν θέλουμε τις κυρώσεις [εναντίον της Τουρκίας], αλλά θα συμβούν”, είπε ο ανώτερος αξιωματούχος των ΗΠΑ στη WSJ. “Θα βλάψουν την Τουρκία”, πρόσθεσε.

Ένας άλλος, που χαρακτηρίζεται δυτικός διπλωμάτης, τόνισε στην αμερικανική εφημερίδα:

  • “Αισθάνομαι σαν να βλέπω ένα αυτοκίνητο να οδηγείται αργά αλλά σταθερά σε σύγκρουση”.

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά σε όσους παρακολουθούμε από κοντά τον «τζόγο» του Ταγίπ Ερντογάν με τους Αμερικανούς και προσωπικά τον κ. Τραμπ. Η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι παίζει το παιγνίδι και όσο πάει… Γνωρίζοντας, βεβαίως, ότι η υπόσχεση του Αμερικανού προέδρου για τις κυρώσεις είναι ισχυρή όπως το τσιμέντο, καθώς τα προσωπικά και τα επιχειρηματικά του συμφέροντα είναι πιο σημαντικά ακόμα και από αυτά του αμερικανικού κράτους.

Μπορεί όμως ο κ. Τραμπ, να διασώζει για πάντα τον Τούρκο πρόεδρο και την Τουρκία; Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν -και όχι μόνο αυτές που πηγάζουν μέσα από το δημοσίευμα της Wall Street Journal- ότι είναι τόσο δυνατή η αντίσταση των Αμερικανών νομοθετών, που ο κ. Τραμπ δεν μπορεί πλέον να τους αγνοεί.

Σύμφωνα με την εφημερίδα:

  • Η κυβέρνηση του προέδρου Τράμπ προσπάθησε να δελεάσει τον κ. Ερντογάν σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την Άγκυρα από το να «κεντήσει» στενότερους δεσμούς με τη Μόσχα, εν μέσω ανησυχιών ότι η μεταχείρισή της σαν παρίας θα ωθούσε την Τουρκία περαιτέρω στην τροχιά της Ρωσίας, ανέφεραν αξιωματούχοι των ΗΠΑ.
  • Όμως, ο Πρόεδρος Τραμπ έπρεπε να αντιμετωπίσει και τους θυμωμένους νομοθέτες των ΗΠΑ, οι οποίοι ψήφισαν μέσω σειράς νομοσχεδίων με στόχο την τιμωρία της Τουρκίας.

Και εδώ είναι το μυστικό. Οι Αμερικανοί βουλευτές και γερουσιαστές είναι όντως εξοργισμένοι και ο Αμερικανός πρόεδρος το γνωρίζει. Το περασμένο Σάββατο του το είπε σε τετ-α-τετ που είχαν στην προεδρική κατοικία, ο πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας Τζιμ Ρις (Ρεπουμπλικάνος από το Αϊντάχο).

Ο κ. Τραμπ του ζήτησε να αποσύρει το σχέδιο νόμου που ψηφίστηκε ήδη από την Επιτροπή και περιμένει να περάσει και από την Ολομέλεια της Γερουσίας. Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι απάντησε αρνητικά. Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει ανάγκη όλους τους γερουσιαστές του κόμματος του για να τον στηρίξουν στη διάρκεια της δίκης του στη Γερουσία. Οπότε ίσως χρειαστεί να υποχωρήσει στο θέμα της Τουρκίας. Αυτή είναι η αίσθηση που επικρατεί στους διαδρόμους του Κογκρέσου.

Σύμφωνα με την Wall Street Journal:

  • Ο κ. Τραμπ, στα μέσα Νοεμβρίου, φιλοξένησε τον Τούρκο ομόλογό του στο Λευκό Οίκο, αποκαλώντας τον έναν “πολύ καλό φίλο”. Ωστόσο, αυτό τον μήνα αναγκάστηκε να υπογράψει το αμυντικό νομοσχέδιο που περιλαμβάνει αναφορά σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας, κυρίως μπλοκάροντας την παράδοση των αμερικανικών μαχητικών αεροπλάνων στην Τουρκία.
  • Η κυβέρνηση του κ. Τραμπ δεν έχει ακόμη διευκρινίσει το πεδίο εφαρμογής των κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας, αλλά Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δηλώνουν ότι ο χρόνος τελειώνει για να προσπαθήσει (ο κ. Τραμπ) να επιδιορθώσει τις σχέσεις της Τουρκίας και των ΗΠΑ, και τις εντάσεις εντός του ΝΑΤΟ.

Ο Αμερικανός πρόεδρος «παγιδεύτηκε» και από τους δικούς του νομοθέτες όταν υποχρεώθηκε να υπογράψει τον προϋπολογισμό του κράτους, αλλά και τον προϋπολογισμό για την Εθνική Άμυνα, στους οποίους είχαν συμπεριληφθεί πολύ αρνητικές πρόνοιες για την Τουρκία, και θετικές για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Εκ των υστέρων πρόβαλε αντιρρήσεις μέσω ανακοίνωσης του Λευκού Οίκου, αλλά οι νόμοι είναι νόμοι και δεν καταργούνται εύκολα, ιδιαίτερα όταν τους έχουν ψηφίσει και οι νομοθέτες του δικού σου κόμματος. Ο κ. Τραμπ βρίσκεται σε δεινή θέση και μαζί του και η Τουρκία.

Ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ, που συνυπέγραψε το νομοσχέδιο για τις κυρώσεις με τον κ. Ρις, μας έλεγε τις προάλλες ότι πλέον είναι εξαιρετικά δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να μην ψηφιστούν οι κυρώσεις και από τη Γερουσία. Θυμίζουμε ότι ήδη τις ψήφισε η Βουλή των Αντιπροσώπων. Ο γερουσιαστής μας είπε ότι το Κογκρέσο δεν πρόκειται να επιτρέψει άλλο τον έλεγχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από τον Ταγίπ Ερντογάν.

  • Η μεγαλύτερη διαμάχη της Ουάσιγκτον και της Άγκυρας αφορά την αγορά  του ρωσικού συστήματος S-400 από την Τουρκία.
  • Η αμερικανική εφημερίδα θυμίζει ότι το Πεντάγωνο θεωρεί τους S-400 απειλή για την ασφάλεια στο ΝΑΤΟ.

Αυτό ανάγκασε τον κ. Τραμπ, όσο και αν δεν το ήθελε, να αναστείλει την παράδοση των μαχητικών F-35 στην Τουρκία. Επίσης, το Πεντάγωνο απέκλεισε τις τουρκικές εταιρείες από τη σύμβαση για την προμήθεια ατράκτου και άλλων εξαρτημάτων. Το βασικό επιχείρημα του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας ήταν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ραντάρ του συστήματος S-400 για να κατασκοπεύσει και να αξιολογήσει τις ικανότητες των F-35.

Το συμπέρασμα όσων ασχολούνται με το θέμα των σχέσεων της Τουρκίας και των ΗΠΑ, είναι ότι οι πρωταγωνιστές, από τον κ. Τραμπ, τον Ερντογάν και τους νομοθέτες βρίσκονται σε ένα απίστευτο αδιέξοδο.

Το ερώτημα είναι ποιος θα κερδίσει… Οι περισσότεροι συμφωνούν σε αυτόν που θα χάσει.

Και πιστεύουν ότι ο χαμένος θα είναι στο τέλος η Τουρκία, η οποία με την ανάμειξη της στον εμφύλιο της Λιβύης, μπορεί να βρεθεί απέναντι και στην Αμερική και στη Ρωσία…

mignatiou

ETHNO MIDENISMOS tiurk simaia gefyra
Μέσα στο ίδιο το λαϊκό σώμα αντιπαλεύουν δύο λογικές.

Μία λογική ραγιά που έχει κυριαρχήσει, ιδιαίτερα μετά την ήττα των Μνημονίων, με μία άλλη που έρχεται από τα βάθη της ελληνικής ιστορίας, εκείνη της αντίστασης.

Πάνω σε αυτή πρέπει να χτίσουμε, γνωρίζοντας πως πρόκειται για έναν αγώνα μακράς πνοής. Έναν αγώνα που πρέπει να τον διεξάγουμε με μια τέτοια λογική, δηλαδή τη ριζική αλλαγή του εθνομηδενιστικού-παρασιτικού μοντέλου και την οικοδόμηση μιας ριζικά διαφορετικής λογικής.

Κοινός παρονομαστής είναι ο κατευνασμός, η εξαγορά της ύφεσης στα ελληνοτουρκικά με φαινομενικά ανώδυνες υποχωρήσεις-παραχωρήσεις προς την νεο-οθωμανική Τουρκία και τις συνεχλης εκδηλούμνες  ακόρεστες ορέξεις της.

Η Άγκυρα έχει ενσωματώσει στην εθνική στρατηγική της έναντι της Ελλάδας την καλλιέργεια του φοβικού συνδρόμου.

Χρησιμοποιεί την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας για να εξουθενώνει ψυχολογικά και να κάμπτει πολιτικοδιπλωματικά τις ελληνικές ηγεσίες, έτσι ώστε να αποκομίζει οφέλη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό έκανε το μετακεμαλικό καθεστώς, αυτό συνεχίζει ο Ερντογάν. Με άλλα λόγια, το φάντασμα ενός θερμού επεισοδίου έχει καταντήσει το υπερόπλο της τουρκικής διπλωματίας.

Και μόνο όταν οι Έλληνες πειστούν πως, αν σήμερα απωλέσουμε έδαφος και εθνική κυριαρχία, αυτό αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική υποβάθμιση της χώρας.

Αν δηλαδή κατανοήσουν και πάλι πως, η εγκατάλειψη του εμείς για χάρη του εγώ, οδηγεί και σε ένα υποταγμένο και μίζερο εγώ. Διότι δημοκρατία και κοινωνικά δικαιώματα μπορούν να έχουν μόνο τα ελεύθερα και ανεξάρτητα έθνη.

Αντιστρέφοντας, λοιπόν, τη θανατηφόρα λογική της ύστερης μεταπολίτευσης, θα ήταν δυνατό να συγκροτήσουμε ένα αντίπαλο δέος στον κυρίαρχο εθνομηδενισμό.

Να αποκρούσουμε τις σημερινές απειλές της νεοοθωμανικής Τουρκίας. Να θωρακίσουμε τα σύνορά μας και να αρχίσουμε να μεταβάλλουμε το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της χώρας.

Και σήμερα είναι όντως η τελευταία ευκαιρία, η ώρα της αλήθειας. Γιατί, εάν σήμερα αποδεχτούμε την υποταγή μας στην Τουρκία και τη συνέχεια του εποικισμού της χώρας, δεν θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για οποιαδήποτε ανάκαμψη αύριο. Η παρακμή μας θα οδηγήσει στο ιστορικό μας τέλος.

Έχουμε φθάσει στα όρια των υποχωρήσεων μας ως έθνος. Κατά συνέπεια πρέπει σήμερα, με αυτή την οικονομία και την κοινωνία που έχουμε, να επιχειρήσουμε μία έξοδο από τη μιζέρια μας ενάντια στην πλευρά, την παρασιτική, του εαυτού μας του ιδίου.

Συχνά έχουμε επαναλάβει το σύνθημα «αντίσταση η εξαφάνιση», ψευτίζοντας το ίσως από την πολλή και άκαιρη επανάληψη. Σήμερα όμως πρόκειται για πραγματικό διακύβευμα.

SLpress

Περισσότερα Άρθρα...

  1. Μιχ. Ιγνατίου: Δεν είναι ισχυρό μήνυμα; Στα θέματα της Τουρκίας οι Ρεπουμπλικάνοι εγκαταλείπουν τον Τραμπ
  2. "Η Τουρκία είναι φιγουρατζού, δεν μπαίνει σε μια διαμάχη, στην οποία υπάρχει κίνδυνος να χάσει"
  3. Ποιος είναι πιο φαιδρός; Ο καταπατητής Ερντογάν, ή η Αθήνα που ψαχνει το δικιο της στην …Ευρώπη;
Σελίδα 13 από 117