Το παράλογο της Ουκρανίας. Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση

Αυτή τη περίοδο όλοι στηρίζουν τον Ουκρανικό λαό. Και πολύ σωστά, γιατί αυτή τη στιγμή η Ουκρανία περνάει μια δοκιμασία χωρίς προηγούμενο στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία.

Αλλά αυτό που με ξαφνιάζει είναι το γεγονός, ότι κανείς δε καταλαβαίνει ακριβώς τι γίνεται στην Ουκρανία Το μόνο που ξέρει, είναι ότι στηρίζει την χώρα και είναι αντίθετος στην Ρωσική «εισβολή» (το γιατί το εισβολή είναι σε εισαγωγικά θα διασαφηνιστεί παρακάτω).

Ας δούμε πρώτα τι έγινε ακριβώς στην Ουκρανία.

Μετά τις εκλογές στην Ουκρανία, αναέλαβε την εξουσία ο Πρόεδρος Γιανκουλόβιτς, ο οποίος είχε ευρωπαϊκή προοπτική για τη χώρα του. Κάπου στην πορεία, η προοπτική αυτή δεν του φάνηκε αρκετά ελκυστική και πήρε την πρωτοβουλία (σήκωσε το  βάρος και την πολιτική ευθύνη, κάτι που κανένας Ελληνας πολιτικός δεν έχει κάνει ποτέ) να σταματήσει την πορεία αυτή και να βγάλει την Ουκρανία από την Ευρωπαϊκή της τροχιά.

Οι αντίπαλοί του, η αντιπολίτευση, αλλά και αυτοί μέσα στον χώρο του που ήθελαν την ευρω – Ουκρανία, εξεγέρθηκαν, με αποτέλεσμα να γίνουν σε ολόκληρη την Ουκρανία οι διαδηλώσεις και τα επεισόδια που είδαμε. Επεισόδια στα οποία η αστυνομία χρησιμοποίησε υπερβολική βια (τουλάχιστον όπως την είδαμε από την τηλεόραση) και προκάλεσε πολλές υλικές ζημιές, αλλά και προβλήματα και τραυματισμούς σε διαδηλωτές.

Αυτή τη στιγμή ο Γιανκουλόβιτς έχει φύγει από τη χώρα, ωστόσο παραμένει ο μόνος εκλεγμένος Πρόεδρος της Ουκρανίας. Εντός της χώρας  το κοινοβούλιο έχει «αντικαταστήσει» τον Γιανκουλόβιτς με ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο έχει σχηματίσει μια προσωρινή κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση στην οποία οι Ουκρανοί εθνικιστές έχουν σημαντικό (αν όχι κύριο) ρόλο, ενώ και οι Τάταροι της Ουκρανίας, μια μουσουλμανική μειονότητα με έντονα αντιρωσικά αισθήματα, συμπράτουν με αυτούς τους εξτρεμιστές.

Η Ρωσία, η οποία προφανώς εξυπηρετεί δικά της συμφέροντα, έχει μεταφέρει στρατεύματα στην περιοχή και πιέζει, ειρηνικά αυτή τη στιγμή, τις Ουκρανικές δυνάμεις στην περιοχή, ενώ προστατεύει, με τον δικό της τρόπο και βάσει με τα δικά της θέλω, συγκεκριμένα κτήρια και περιοχές. Βέβαια έχει δηλώσει ότι σκοπό δεν έχει να προσαρτήσει κάποια από τα εδάφη, απλά να εξασφαλίσει την ασφάλεια των ρωσόφωνων στα εδάφη αυτά, στα οποία φτάνουν ποσοστιαία ακόμα και το 70%.

Να θυμίσω, ή να ενημερώσω, ότι η Ρωσία και η Ουκρανία έχουν την ίδια περίπου σχέση με την Ελλάδα – Κύπρο. Και για το λόγο αυτό η λέξη εισβολή ήταν σε εισαγωγικά παραπάνω. Στα περισσότερα μέρη της Ουκρανίας, όπου ρωσικά στρατεύματα έχουν εισέλθει, οι Ρώσοι είναι ευπρόσδεκτοι από τον λαό. Οι μόνοι που αντιδρούν είναι οι εθνικιστές και οι Τατάροι. Περίπου δηλαδή το 10% του πληθυσμού, αν φτάνει και το 10%.

Και φτάνω στο παράλογο.

Η Ευρώπη στηρίζει τον Ουκρανικό λαό ενάντια στην Ρωσία, ο οποίος λαός στηρίζει την Ρωσία. Οι Έλληνες πολιτικοί στηρίζουν την προσωρινή κυβέρνηση της Ουκρανίας (ενάντια στην Ρωσία) από εθνικιστές (νεοναζί) και Τατάρους (φανατικούς ισλαμιστές), η οποία κυβέρνηση ζήτησε ανοιχτά τη συνδρομή των Τσετσένων Αυτονομιστών, τους οποίους κάθε διεθνής ορισμός αναγάγει σε τρομοκρατική οργάνωση.

Σιγά-σιγά, κάποιοι από τους βουλευτές αρχίζουν να βλέπουν το παράλογο του πράγματος, του να στηρίζεις δηλαδή για το εξωτερικό τις ιδεολογίες, που τις απορρίπτεις..... στο εσωτερικό! Βέβαια, τώρα είναι αργά.

Άλλωστε, για να το δούμε ακόμα πιο καθαρά και να καταλάβουμε τον πλήρη παραλογισμό του πράγματος: Αυτοί που διαδηλώνουν στην Ουκρανία είναι οι μνημονιακοί, είναι αυτοί που θέλουν την Ευρώπη με κάθε κόστος.

Τελικά, ξέρουμε τι υποστηρίζουμε, ή απλά ακολουθούμε ότι μας λένε οι τηλεοράσεις μας σαν άβουλα πρόβατα;

Ξέρουμε τι είναι το καλύτερο για τον λαό που υποστηρίζουμε; Ξέρει ο ίδιος;

 Έχουμε ακούσει την απέναντι πλευρά;

Μήπως πρέπει στο μέλλον, να βλέπουμε τα πάντα με  βλέμμα περισσότερο κριτικό;

Νάσος Μάμαλης, Οικονομολόγος,  μέλος Κ.Ε. «Ενωμενης Πολης Ελληνικού-Αργυρούπολης»