Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ...

-Κατά το χαριτολόγημα του Σαμφόρ, ο βλάκας ζει απερίσκεπτα σε έναν κόσμο που δεν ξέρει, όπως οι μύγες δεν ξέρουν φυσική ιστορία.
-Η μήτρα της ευφυΐας και της βλακείας ήταν ανέκαθεν αντικείμενο σκυλοκαυγά: γεννήθηκαν ή έγιναν;

Έτσι βγήκαν από τα γεννοφάσκια τους ή τους γάνωσε το μυαλό ο κόσμος όπου φύτρωσαν;
Με δύο λόγια, η νόηση είναι κληρονομική (γονίδιο) ή επίκτητη; (περιβάλλον).
Νοητικά ο καθένας μας κληρονομεί ένα ορισμένο οικόπεδο, μικρό ή μεγάλο.
Αν σου αναλογούν 200 τετραγωνικά, ανάλογα με το περιβάλλον μπορείς να κτίσεις παράγκα ή να φτιάξεις μια χαρά μεζονέτα, αλλά είναι αδύνατον να σηκώσεις πυραμίδα.

-Ένας ικανοποιητικός (και συνάμα πολύ γενικός) ορισμός για την ευφυΐα διατυπώθηκε από τον Μπερξόν και είναι ότι ευφυΐα θεωρείται η «ισορροπία ενστίκτων, συναισθημάτων και νόησης».
Αντίθετα, η ανισορροπία των ανωτέρω ιδιοτήτων, ορίζει τη βλακεία.

-Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι αισθαντικοί, έχουν μία αδιόρατη θλίψη πάνω τους.
Το αντίθετο ισχύει με τον ηλίθιο, που είναι λίγο αδιάβροχος σε αυτά, αφού όσα λιγότερα εννοεί, τόσα λιγότερα νοιώθει.
Είναι όπως λέμε «χοντρόπετσος» δεν «συν-αισθάνεται».
Συνήθως αντιλαμβάνεται και θαυμάζει ποσότητες, απτά μεγέθη, χειροπιαστά: ώρες δουλειάς και όχι αποτέλεσμα, μεγάλη ορχήστρα και όχι άκουσμα, πολλά λεφτά, μεγάλο σπίτι, πολύ φαΐ, μεγάλα.... βυζιά.

-Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι υποτιμούμε τον αριθμό των βλακών ανάμεσα μας, αφού το κρίσιμο ποσοστό που όλοι γνωρίζουμε ότι υφίσταται σε κάθε τυχαία πληθυσμιακή ομάδα παραμένει ως σήμερα απροσδιόριστο.

Σύμφωνα με την καμπύλη του Gauss η οποία χρησιμοποιείται για την ανίχνευση διάφορων χαρακτηριστικών ενός πληθυσμού, έχουμε το λιγότερο ένα ποσοστό 25% βλακών, 25% έξυπνων και 50% μέσης νοημοσύνης.
Ο ένας στους τέσσερις είναι βλάκας.

-Το πτυχίο δεν είναι πιστοποιητικό ευφυΐας.
Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για πάρει ένα δίπλωμα σπουδών.
Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα.
Άπαξ και μπορεί να απομνημονεύσει το ΚΟΚ και τα σήματα, το μόνο που χρειάζεται για το «χαρτί» είναι να στρώσει τον κ@λο του κάτω, να μουλαρώσει δεόντως και αμέτι μουχαμέτι, έστω και «νύχτα», θα το πάρει το στραβόχαρτο.

-Το έχουν γράψει ο Κανέτι και παλιότερα ο Λεμπόν: «Οι άνθρωποι που ανήκουν σε μάζες, τείνουν προς τη διανοητική τους εξίσωση».
Οι πρώτοι που θα τρέξουν να ενταχθούν σε σωματεία, συλλόγους, οργανώσεις, κυκλώματα, είναι οι βλάκες και οι ατάλαντοι.

Οι έξυπνοι και ταλαντούχοι τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, δεν θέλουν κεχαγιά στο κεφάλι τους.
Και επειδή όπως λένε οι Γάλλοι, «οι βλάκες κινούνται μαζί», πολύ γρήγορα ορδές βλακών πνίγουν ελπιδοφόρες συσπειρώσεις και κινήματα και η ανθρώπινη ανάγκη για συλλογικότητα, νεκρώνεται.

-Οι απλοί άνθρωποι πρέπει να αμφιβάλουν για τη γελοία κάστα των διανοούμενων που, ενώ θεωρούν ότι ζουν σε ένα πνευματικά ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσουν κάθε τόσο με τις αρλούμπες που εκτοξεύουν.

Ο λόγος είναι ότι εκτός του ποσοστού ηλιθίων που αναλογεί στη συντεχνία τους, οι πριμαντόνες της διανόησης στην πλειονότητα τους έχουν αποκοπεί από την κοινωνία, περιφρονούν τον απλό λαό και αγνοούν ότι υπάρχουν κι άλλες μορφές ζωής και ρεύματα πολιτισμού, που διαμορφώνονται ερήμην τους.

-Ο μικρονοϊκός που αισθάνεται ανήμπορος να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες και τα «θέλω» του, στρέφεται κατά των άλλων.

Αν από ιδιοσυγκρασία είναι άτολμος και εσωστρεφής θα γίνει μνησίκακος, σαν σκορπιός κάτω από την πέτρα που περιμένει να βάλεις το χέρι σου.

Αν είναι δυναμικός και εξωστρεφής θα γίνει αριβίστας, κάθαρμα έτοιμο για όλα, προκειμένου να αναπληρώσει την ανημποριά του.
-Η παρατήρηση του Λεμπέση έχει προηγηθεί: «Η ανηθικότητα είναι αποκλειστικό προνόμιο των βλακών».

Ο Θουκυδίδης έγραψε: «Η ανθρώπινη φύση μισεί καθετί που υπερέχει».
Ο Κίρκεγκορ έγραψε: «ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός».

-Ο βλάκας δεν χωράει στην πραγματικότητα.

Δεν μπορεί να δώσει ούτε να δεχτεί εξηγήσεις για το πεπερασμένο της ύπαρξης και συνήθως αγκιστρώνεται σε κάτι που υπερβαίνει την εγκόσμια τάξη.
Σε κάποιο θεό, σε μια ανώτερη δύναμη ή στο σύμπαν που συνωμοτεί για χάρη του.

Η ευπιστία του ηλίθιου είναι παροιμιώδης: γοητεύεται, αναπαράγει ή εφευρίσκει ο ίδιος θρησκευτικά θαύματα, οράματα, εξωγήινα όντα, μετεμψυχώσεις, μεταλλαγμένους, λείψανα αγίων, τσαγιέρες που περιστρέφονται στο Διάστημα, προϊστορικούς γίγαντες, νεράιδες, λυκάνθρωπους, ψυχές που βουρλίζονται γύρω μας.

-Η εξουσία είναι το αφροδισιακό της γελοιότητας.
Μια καλή αμερικάνικη κουβέντα λέει πως όποιον θέλει να κυβερνήσει πρέπει πρώτα να τον δει ψυχίατρος.
-Ο πολιτισμός ευνοεί τον βλάκα.

Στην πρωτόγονη κατάσταση τα πράγματα ήταν απολύτως ξεκαθαρισμένα.
Αυτόν που αργούσε να καταλάβει γιατί τρέχουν οι άλλοι, τον είχε αρπάξει η αρκούδα.

Στην εποχή μας ο κάθε καθυστερημένος μπορεί να είναι κυβερνητικό στέλεχος ή αυτός που σε έχει ναρκωμένο στο χειρουργικό κρεβάτι.

Από το «Εγχειρίδιο βλακείας» του Διονύση Χαριτόπουλου