Περιμένοντας την καταλυτική συμφορά

Το παιχνίδι που παίζεται, με ανοχή της κοινωνίας είναι πλέον προφανές - σε όσους τουλάχιστον έχουν την ικανότητα και την διάθεση να το δουν. 

Η χρεωκοπημένη χώρα, κυβερνώμενη από μία ομάδα ανεπαρκή και ανερμάτιστη πορεύεται προς το τέλος μίας περιόδου που θα οδηγήσει έναν κύκλο ιστορικό στην κορύφωση, με την συνέχεια άδηλη. 

Ολες οι χρεωκοπίες της νεότερης Ελλάδας κάπως έτσι έκλεισαν. Το 1893 οδήγησε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο του 1898, η πτώχευση του 1932 οδήγησε στην δικτατορία του 1936, κόμματα διαλύθηκαν, κοινωνικές αναδιατάξεις επέβαλαν λύσεις και συνθήκες, νέα πρόσωπα αναδείχθηκαν, κοινωνικές ομάδες αναζήτησαν έκφραση, βιαιότητες πολιτικές και κοινωνικές ήλθαν ως αναπόδραστες εξελίξεις. 

Η σημερινή συγκυρία μοιάζει ως περίοδος προετοιμασίας για κάτι αντίστοιχο. 

Η κυβέρνηση της Αριστεράς υποδύεται έναν ρόλο που της προσφέρθηκε, στον οποίο όμως δεν ανταποκρίνεται. Πίστεψε η παράταξη αυτή, με τις δανεικές ψήφους και την καλλιέργεια των ανεδαφικών προσδοκιών, ότι είναι η εκλεκτή της επόμενης φάσης της Ιστορίας. 

Δεν κατανοεί όμως ότι είναι η «καταραμένη» που θα διαχειριστεί την τελευταία φάση της προηγούμενης ιστορικής περιόδου. 

Με τα δεδομένα σε όλους γνωστά, εξακολουθεί να πουλάει προσδοκία και «διαπραγμάτευση», για την οποία σχεδόν κανείς δεν προσδοκά το παραμικρό, παρά οι περισσότεροι - από όσους πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν τον Τσίπρα και τον μύθο της διαπραγμάτευσής του - απλώς αρκούνται στο να επιδεικνύουν ανοχή και να κατηγορούν τους προηγούμενους ή πάντως να αρκούνται για το ότι «θα πεθάνει και η κατσίκα του γείτονα».

Το δυστύχημα είναι πως, όπως συνέβη και σε άλλες περιόδους, ειδικά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ουαιώνα, πολλοί είναι αυτοί που κατανοούν ότι κάτι δεν στέκει, όμως είτε αρνούνται να το παραδεχθούν, είτε θέλουν να το αγνοούν, είτε κρίνουν πως δεν έχουν δυνατότητες αντίδρασης. 

Η ουσία είναι πως σε όλες τις περιόδους κατά τις οποίες οι ιστορικοί κύκλοι κλείνουν και νέες συνθήκες διαμορφώνονται - ασχέτως χρεωκοπιών - οι αλλαγές συντελούνται ή επιταχύνονται αφότου προηγηθεί μία καταστροφή, εθνικών διατάσεων και πάντως με ορατά κοινωνικά χαρακτηριστικά. Στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν η ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο, το 1932 ήταν η επίπτωση του κραχ , το 1974 ήταν η  χούντα και τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 

Σήμερα, με το εγγύς περιβάλλον της χώρας περισσότερο ασταθές από ποτέ και τις σχέσεις της Ελλάδας με την  Ευρώπη σε πρωτόγνωρη κρίση, η κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι σε θέση να επηρεάσει καταστάσεις και να οδηγήσει τις εξελίξεις στα άκρα. Πιστεύει ότι έτσι θα αποκομίσει  οφέλη. 

Πρόκειται προφανώς για πλάνη δική της και πολύ περισσότερο όσων εξακολουθούν να την πιστεύουν. 

Με τα δεδομένα γύρω μας να διαμορφώνονται καθημερινώς ερήμην μας, οι εξελίξεις προδιαγράφονται ζοφερές. Οι προσδοκίες πολύ σύντομα θα καταρρεύσουν οριστικά, ακόμη και για τους πλέον αισιόδοξους και η πραγματική αλλαγή και μετάβαση σε κάτι «νέο» θα παραμένει μετέωρη. 

Θα έλθει μόνον αφότου συντελεστεί μία καταστροφή εθνικών διαστάσεων, είτε αυτή είναι η νέα φάση και εκδοχή πτώχευσης της χώρας, είτε η έξοδός της από την νομισματική ένωση και την Ευρώπη όπως την ξέρουμε σήμερα, είτε η κοινωνική χιονοστιβάδα που μπορεί να διαμορφωθεί από την έξαρση του μεταναστευτικού προβλήματος. 

Δυστυχώς, υπό αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι έχουν επιλέξει τον ρόλο του παρατηρητή της επερχόμενης συμφοράς, που θα λειτουργήσει ως καταλύτης. Και δυστυχέστερα, αυτοί που τηρούν τέτοια στάση συνειδητά, είναι πολύ λιγότεροι από όσους το κάνουν ασυνείδητα και που πολύ σύντομα - με ιστορικούς όρους - θα πέσουν από τα σύννεφα.

Κ. Αντωνίου, reporter