Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον Λευκό Οίκο στις 13 Νοεμβρίου μπορεί να θεωρηθεί ως νίκη για τον Ερντογάν, με μια στενή αλλά ουσιαστική έννοια.

Εν μέσω της απειλής των αμερικανικών κυρώσεων, η συνάντηση του Ερντογάν με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έληξε με τον Τούρκο πρόεδρο να εκφράζει τις απαιτήσεις της Άγκυρας στο Οβάλ Γραφείο και, προφανώς, να καταφέρνει να αποσοβήσει τα τιμωρητικά μέτρα των ΗΠΑ.

Η επίσκεψη του Ερντογάν δεν έλυσε βέβαια κανένα από τα μακροχρόνια διμερή ζητήματα μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας και ο Ερντογάν -τον οποίον αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση σχεδόν όλες οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες των ΗΠΑ- δεν θα ήταν καλοδεχούμενος στην Ουάσινγκτον, αν δεν είχε λάβει προσωπική πρόσκληση από τον Τραμπ.

Άλλωστε, η Τουρκία δεν έχει και πολλούς φίλους πια στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, μετά την πρόσφατη εισβολή της στη βόρεια Συρία για να επιτεθεί στις στηριζόμενες από τις ΗΠΑ κουρδικές δυνάμεις μαχητών που πολεμούν το Ισλαμικό Κράτος, καθώς και μετά την αγορά του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400, που πολλοί θεωρούν πως παραβιάζει τις δεσμεύσεις της Τουρκίας προς το ΝΑΤΟ.

Αντιθέτως, δεν είναι σαφές το τι κέρδισε ο Τραμπ από τα πολυάριθμα φωτογραφικά ενσταντανέ με έναν ηγέτη τον οποίο οι Αμερικανικοί κυβερνητικοί θεσμοί θεωρούν ευρύτατα ως αναξιόπιστο εταίρο στην καλύτερη περίπτωση, καθώς και αυταρχικό ηγέτη που έρχεται ορατά πιο κοντά στη Ρωσία, σε βάρος των συμφερόντων της Δυτικής συμμαχίας.

Οι περισσότεροι παρατηρητές της Τουρκίας έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η συμμαχία Τουρκίας-ΗΠΑ υπάρχει κατ’ όνομα μόνο και οπωσδήποτε δεν είναι ουσιαστική. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε πως η Τουρκία και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να απομακρύνονται, χωρίς μια πιο ουσιαστική δέσμευση σε ζητήματα που διαιρούν τους δύο συμμάχους.

Ο Ερντογάν έφτασε στην Ουάσινγκτον με μια μακρά λίστα αιτημάτων, τα περισσότερα από τα οποία φάνηκε πως είχαν στόχο να διαφυλάξουν τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Οι ανησυχίες πως οι ΗΠΑ θα δημοσιοποιούσαν ορισμένες από τις πιο αμφισβητήσιμες πηγές του τεράστιου προσωπικού πλούτου του Ερντογάν καθώς και το μέλλον της τουρκικής Halkbank, προφανώς βρίσκονταν στην κορυφή της λίστας.

Τον περασμένο μήνα, Αμερικανοί εισαγγελείς της Νέας Υόρκης κατηγόρησαν τη Halkbank για παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων στο Ιράν. Επιπλέον, ο Ερντογάν εξόργισε αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης, καθώς και ομάδα Αμερικανών γερουσιαστών που παραβρέθηκαν στη συνάντησή του στο Οβάλ Γραφείο με τον Τραμπ, όταν έδειξε βίντεο σε ένα iPad που παρουσίαζε τον Κούρδο ηγέτη των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων Μαζλούμ Αμπντί ως τρομοκράτη που θα πρέπει να συλληφθεί και να παραδοθεί στην Τουρκία, αντί να προσκαλείται στην Ουάσινγκτον.

Όταν ο Αμερικανός γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκρέιχαμ αγνόησε αυτή την προπαγανδιστική πράξη, η προσοχή της συζήτησης στράφηκε στην αγορά των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων S-400 από την Τουρκία. Από την κοινή ανακοίνωση που ακολούθησε τη συνάντηση του Τραμπ με τον Ερντογάν, είναι ξεκάθαρο πως οι ΗΠΑ ενδιαφέρονταν να στείλουν ένα βασικό μήνυμα στην Τουρκία: είτε θα βρει τρόπο -που να μπορεί να επιβεβαιωθεί- να βάλει «στο συρτάρι» τους S-400 και ως αντάλλαγμα να επανενταχθεί στο πρόγραμμα για τα μαχητικά F-35, ή θα πρέπει να περιμένει σοβαρές και εξουθενωτικές κυρώσεις.

Μεταξύ σφύρας και άκμονος

Για το θέμα των S-400, ο Ερντογάν αντιμετωπίζει ένα ενδιαφέρον δίλημμα και καλείται να λάβει μια απόφαση με σημαντικές επιπτώσεις. Πέραν της απώλειας της αξιοπιστίας της, η Τουρκία θα δυσκολευτεί να ακυρώσει την αγορά των S-400. Από προηγούμενη εμπειρία, ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά πως το να εξοργίσει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα, και υπάρχουν αξιόπιστες αναφορές που υποδηλώνουν πως ο Πούτιν θα μπορούσε να δημοσιοποιήσει έναν θησαυρό με ντροπιαστικό και ενοχοποιητικό υλικό, που θα έδειχνε τις αμφιλεγόμενες οικονομικές συναλλαγές και τις διεθνείς σχέσεις του Ερντογάν και της οικογένειάς του.

Ο Πούτιν θα μπορούσε επίσης να τιμωρήσει οικονομικά την Τουρκία, τερματίζοντας τις υφιστάμενες εμπορικές και τουριστικές συμφωνίες που είναι ζωτικής σημασίας για την ευρωστία της τουρκικής οικονομίας.

Στον αντίποδα, εάν δεν ικανοποιηθεί η Ουάσινγκτον στο θέμα των S-400, θα μπορούσε να εξαπολύσει μπαράζ κυρώσεων. Για την ώρα, οι ΗΠΑ φαίνεται πως έδωσαν στην Τουρκία την ευκαιρία να σκεφτεί καλά το θέμα και να ενεργήσει αναλόγως. Ως έχει, η υπόθεση κατά της Halkbank και το προτεινόμενο ψήφισμα στη Γερουσία των ΗΠΑ για την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από τους Οθωμανούς Τούρκους ως γενοκτονίας (η Βουλή των Αντιπροσώπων υπερψήφισε παρόμοιο ψήφισμα τον περασμένο μήνα), μπήκαν «στον πάγο» ως ένδειξη καλής θέλησης και σήμα πως οι ΗΠΑ σοβαρά ενδιαφέρονται να επαναφέρουν την Τουρκία στις αγκάλες της Δύσης.

Όσο επιθετική και αξιόπιστη μπορεί να είναι η θέση των ΗΠΑ, ορισμένοι Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν πως αν πιέσουν υπερβολικά την Τουρκία και την τιμωρήσουν με κυρώσεις, θα την οδηγήσουν βαθύτερα στην ανοικτή αγκαλιά της Ρωσίας. Αν και η Τουρκία λίγους φίλους έχει στα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών των ΗΠΑ, ωστόσο κανένας δεν θέλει η Τουρκία επισήμως να περάσει στο ρωσικό στρατόπεδο.

Ενας κουρασμένος και ανασφαλής ηγέτης

Παρατηρώντας τον Ερντογάν, φαίνεται πως η ύβρις όλο και περισσότερο κρύβει την έλλειψη αυτοπεποίθησης, ενώ η ανασφάλεια επισκιάζει τη 17χρονη διακυβέρνησή του. Λίγο πριν την προγραμματισμένη επίσκεψή του στην Οάσινγκτον, ο Ερντογάν εκφώνησε μια διάρκειας 36 λεπτών ομιλία για την 81η επέτειο από τον θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας.

Υποβάθμισε τα επιτεύγματα της δημοκρατίας για να επικεντρωθεί αντιθέτως σε μια σειρά ανακριβών παρατηρήσεων ότι οι επιτυχίες της σύγχρονης Τουρκίας βασίζονται στην κληρονομιά του προκατόχου της, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Πέραν της έλλειψης ιστορικής γνώσης και της μικροδιαφοροποίησης, προφανώς ο Ερντογάν κατάλαβε πως το Οθωμανικό κράτος δεν θα επέτρεπε ποτέ σε κάποιον με το δικό του κοινό παρελθόν να καταλάβει μια θέση ισχύος στην κυβέρνηση, πόσω μάλλον να γίνει αρχηγός κράτους.

Ο Ερντογάν δεν θα πρέπει, όμως, να υποτιμάται. Είναι μετρ στην τακτική και έχει την ικανότητα και τη βούληση να αλλάξει τη δημόσια συζήτηση και το πολιτικό κλίμα προς το συμφέρον του.

Τα τελευταία περίπου έξι χρόνια, έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη δεξιότητα αποκλειστικά και μόνο για την αυτοσυντήρησή του. Μένει να φανεί αν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις δεξιότητές του και την επιρροή του για να εξυπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του.

Sinan Ciddi, Stratfor

Αναπόφευκτη καταιγίδα στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας

Ο Ερντογάν έφτασε προ ημερών στην Ουάσινγκτον με μια μακρά λίστα αιτημάτων, τα περισσότερα από τα οποία φαίνεται πως είχαν στόχο να τον διατηρήσουν στην εξουσία. Η στάση των ΗΠΑ και το δίλημμα του Τούρκου προέδρου.

Δημοσιεύθηκε: 25 Νοεμβρίου 2019 - 08:03

• του Sinan Ciddi

0

194700

Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον Λευκό Οίκο στις 13 Νοεμβρίου μπορεί να θεωρηθεί ως νίκη για τον Ερντογάν, με μια στενή αλλά ουσιαστική έννοια.

Εν μέσω της απειλής των αμερικανικών κυρώσεων, η συνάντηση του Ερντογάν με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έληξε με τον Τούρκο πρόεδρο να εκφράζει τις απαιτήσεις της Άγκυρας στο Οβάλ Γραφείο και, προφανώς, να καταφέρνει να αποσοβήσει τα τιμωρητικά μέτρα των ΗΠΑ.

Η επίσκεψη του Ερντογάν δεν έλυσε βέβαια κανένα από τα μακροχρόνια διμερή ζητήματα μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας και ο Ερντογάν -τον οποίον αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση σχεδόν όλες οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες των ΗΠΑ- δεν θα ήταν καλοδεχούμενος στην Ουάσινγκτον, αν δεν είχε λάβει προσωπική πρόσκληση από τον Τραμπ. Άλλωστε, η Τουρκία δεν έχει και πολλούς φίλους πια στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, μετά την πρόσφατη εισβολή της στη βόρεια Συρία για να επιτεθεί στις στηριζόμενες από τις ΗΠΑ κουρδικές δυνάμεις μαχητών που πολεμούν το Ισλαμικό Κράτος, καθώς και μετά την αγορά του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400, που πολλοί θεωρούν πως παραβιάζει τις δεσμεύσεις της Τουρκίας προς το ΝΑΤΟ.

Αντιθέτως, δεν είναι σαφές το τι κέρδισε ο Τραμπ από τα πολυάριθμα φωτογραφικά ενσταντανέ με έναν ηγέτη τον οποίο οι Αμερικανικοί κυβερνητικοί θεσμοί θεωρούν ευρύτατα ως αναξιόπιστο εταίρο στην καλύτερη περίπτωση, καθώς και αυταρχικό ηγέτη που έρχεται ορατά πιο κοντά στη Ρωσία, σε βάρος των συμφερόντων της Δυτικής συμμαχίας.

Οι περισσότεροι παρατηρητές της Τουρκίας έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η συμμαχία Τουρκίας-ΗΠΑ υπάρχει κατ’ όνομα μόνο και οπωσδήποτε δεν είναι ουσιαστική. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε πως η Τουρκία και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να απομακρύνονται, χωρίς μια πιο ουσιαστική δέσμευση σε ζητήματα που διαιρούν τους δύο συμμάχους.

Ο Ερντογάν έφτασε στην Ουάσινγκτον με μια μακρά λίστα αιτημάτων, τα περισσότερα από τα οποία φάνηκε πως είχαν στόχο να διαφυλάξουν τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Οι ανησυχίες πως οι ΗΠΑ θα δημοσιοποιούσαν ορισμένες από τις πιο αμφισβητήσιμες πηγές του τεράστιου προσωπικού πλούτου του Ερντογάν καθώς και το μέλλον της τουρκικής Halkbank, προφανώς βρίσκονταν στην κορυφή της λίστας.

Τον περασμένο μήνα, Αμερικανοί εισαγγελείς της Νέας Υόρκης κατηγόρησαν τη Halkbank για παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων στο Ιράν. Επιπλέον, ο Ερντογάν εξόργισε αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης, καθώς και ομάδα Αμερικανών γερουσιαστών που παραβρέθηκαν στη συνάντησή του στο Οβάλ Γραφείο με τον Τραμπ, όταν έδειξε βίντεο σε ένα iPad που παρουσίαζε τον Κούρδο ηγέτη των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων Μαζλούμ Αμπντί ως τρομοκράτη που θα πρέπει να συλληφθεί και να παραδοθεί στην Τουρκία, αντί να προσκαλείται στην Ουάσινγκτον.

Όταν ο Αμερικανός γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκρέιχαμ αγνόησε αυτή την προπαγανδιστική πράξη, η προσοχή της συζήτησης στράφηκε στην αγορά των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων S-400 από την Τουρκία. Από την κοινή ανακοίνωση που ακολούθησε τη συνάντηση του Τραμπ με τον Ερντογάν, είναι ξεκάθαρο πως οι ΗΠΑ ενδιαφέρονταν να στείλουν ένα βασικό μήνυμα στην Τουρκία: είτε θα βρει τρόπο -που να μπορεί να επιβεβαιωθεί- να βάλει «στο συρτάρι» τους S-400 και ως αντάλλαγμα να επανενταχθεί στο πρόγραμμα για τα μαχητικά F-35, ή θα πρέπει να περιμένει σοβαρές και εξουθενωτικές κυρώσεις.

Μεταξύ σφύρας και άκμονος

Για το θέμα των S-400, ο Ερντογάν αντιμετωπίζει ένα ενδιαφέρον δίλημμα και καλείται να λάβει μια απόφαση με σημαντικές επιπτώσεις. Πέραν της απώλειας της αξιοπιστίας της, η Τουρκία θα δυσκολευτεί να ακυρώσει την αγορά των S-400. Από προηγούμενη εμπειρία, ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά πως το να εξοργίσει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα, και υπάρχουν αξιόπιστες αναφορές που υποδηλώνουν πως ο Πούτιν θα μπορούσε να δημοσιοποιήσει έναν θησαυρό με ντροπιαστικό και ενοχοποιητικό υλικό, που θα έδειχνε τις αμφιλεγόμενες οικονομικές συναλλαγές και τις διεθνείς σχέσεις του Ερντογάν και της οικογένειάς του. Ο Πούτιν θα μπορούσε επίσης να τιμωρήσει οικονομικά την Τουρκία, τερματίζοντας τις υφιστάμενες εμπορικές και τουριστικές συμφωνίες που είναι ζωτικής σημασίας για την ευρωστία της τουρκικής οικονομίας.

Στον αντίποδα, εάν δεν ικανοποιηθεί η Ουάσινγκτον στο θέμα των S-400, θα μπορούσε να εξαπολύσει μπαράζ κυρώσεων. Για την ώρα, οι ΗΠΑ φαίνεται πως έδωσαν στην Τουρκία την ευκαιρία να σκεφτεί καλά το θέμα και να ενεργήσει αναλόγως. Ως έχει, η υπόθεση κατά της Halkbank και το προτεινόμενο ψήφισμα στη Γερουσία των ΗΠΑ για την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από τους Οθωμανούς Τούρκους ως γενοκτονίας (η Βουλή των Αντιπροσώπων υπερψήφισε παρόμοιο ψήφισμα τον περασμένο μήνα), μπήκαν «στον πάγο» ως ένδειξη καλής θέλησης και σήμα πως οι ΗΠΑ σοβαρά ενδιαφέρονται να επαναφέρουν την Τουρκία στις αγκάλες της Δύσης.

Η τελική φάση της συζήτησης που ξεκίνησε σήμερα για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και αναμένεται να ολοκληρωθεί την προσεχή Δευτέρα με την ψηφοφορία θα μπορούσε να ήταν μια χρυσή ευκαιρία για το πολιτικό σύστημα για τολμηρές αλλαγές.

Δυστυχώς όμως η παρούσα συνταγματική αναθεώρηση, αν εξαιρεθεί η όντως σημαντική κατάργηση της αποσβεστικής προθεσμίας που έδινε τη δυνατότητα στη Βουλή, εφόσον δεν διώξει έναν πολιτικό εντός των δυο επόμενων Συνόδων να παραγράφεται το αδίκημα, δεν προσφέρει επί της ουσίας πολλά.

Γιατί όσο αναγκαία ήταν η εξίσωση στην αντιμετώπιση των πολιτικών με τους απλούς πολίτες στο θέμα της παραγραφής, άλλο τόσο σημαντικό ήταν να προωθηθούν κρίσιμες διατάξεις για σειρά θεμάτων, ώστε το Σύνταγμα να είναι όντως σύγχρονο και μεταρρυθμιστικό και συνάμα τολμηρό για τη εποχή του.

Όμως, αντί να υπάρχει πεδίο συναίνεσης, προέκυψε σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων σε ένα θέμα μείζονος και υψίστης πολιτικής σημασίας.

Και όπως φαίνεται ουσιαστικά η Συνταγματική Αναθεώρηση γίνεται για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ακόμα και με 151 ψήφους ή ακόμα και με λιγότερους.

Προφανώς έπρεπε να αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών, όπως θα μπορούσε να προβλεφθεί στο Σύνταγμα η εξάντληση της τετραετούς κυβερνητικής θητείας.

Όμως όπως εξελίχθηκε η συζήτηση, αδικείται και η ίδια η διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος. Τολμηρές και καινοτόμες προτάσεις έμειναν κενό γράμμα.

Κρίμα για το πολιτικό σύστημα που δείχνει να μην έχει λάβει τα αναγκαία μηνύματα από 10 χρόνια πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής κρίσης.

Ας περιμένουμε δυστυχώς άλλα εννέα χρόνια...

Ραβανός Αρης

Διερωτώμαι πραγματικά ποιος είναι πιο φαιδρός; Ο καταπατητής που αγνοεί τους πάντες εδραιώνοντας την παρουσία του σε ξένα χωράφια με το ντουφέκι στο χέρι; Η αυτός που βλέπει να του παίρνουν το οικόπεδο μπροστά στα μάτια του και χασκογελάει, δηλώνοντας ότι θα βρει το δίκιο του στο… κτηματολόγιο;

Στα καθ΄ημάς τώρα: Ποιος είναι πιο φαιδρός; Η Τουρκία του Ερντογάν που μοίρασε την θάλασσα με μια(διεθνώς αναγνωρισμένη) κυβέρνηση ανδρείκελων  στην Λιβύη και θα στείλει μεθαύριο τα πολεμικά της στο καταπατημένο οικόπεδο; Η Τουρκία που ότι υπόσχεται το κάνει και φυτεύει γεωτρύπανα στα χωρικά ύδατα της Κύπρου;

‘Η μήπως η Ελλάδα που σιγοκλαψουρίζει και δεν μπορεί ούτε στην Αλβανία να επιβάλει οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, αλλά στηρίζει μετά μανίας τις ευρωπαικές προσδοκίες του αλητήριου πρωθυπουργού της; Η Ελλάδα που έχει μπλέξει σε ατέρμονες συζητήσεις με την Αίγυπτο και άκρη δεν έχει βγάλει για την ΑΟΖ;

Η Ελλάδα που άφησε να περάσουν δύο βδομάδες στα μουλωχτά και τρία κρίσιμα 24ωρα από την δημοσιοποίηση της τουρκο-λιβυκής συμφωνίας  χωρίς να εκμαιεύσει ούτε μία δήλωση διαμαρτυρίας του συμμαχικού Ισραήλ;

Πείτε μου λοιπόν ποιος είναι ο πραγματικά γελοίος και καρπαζοεισπράχτορας της υπόθεσης; Ε, μάλλον αυτός ο ονειροπαρμένος που επικαλείται το διεθνές δίκαιο και την αλληλεγγύη των υποτιθέμενων εταίρων του στην «πολιτισμένη» Εσπερία και το ΝΑΤΟ. Την ώρα που αυτοί, με την εξαίρεση της Γαλλίας, αλλά προεξάρχοντες τους Γερμανούς, σπεύδουν να φιλήσουν το χέρι του Σουλτάνου, ευλογώντας όποιο καπρίτσιο του έρχεται στο μυαλό.

Αλήθεια εχει αντιληφθεί η «σοβαρή» ελληνική κυβέρνηση ότι δεν θα βρει ποτέ το δίκιο της  επικαλούμενη την Ευρωπαική Ενωση, όσο τουλάχιστον κάνει εκεί κουμάντο το Βερολίνο; Ακουσε μήπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης την Μέρκελ να βροντοφωνάζει «θα ανεχτούμε τα πάντα για να κρατήσουμε την Τουρκία στο ΝΑΤΟ»;

Πήρε χαμπάρι ότι η άλλη γερμανίδα της Κομισιόν, η κυρία Ούρσουλα ετοιμάζεται να καταργήσει από την πίσω πόρτα  τις ψευτοκυρώσεις (έστω) εις βάρος της Τουρκίας για τις προκλήσεις της στη Κύπρο; Εχουν καταλάβει στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ότι μεθαύριο η βαρονέσα θα στείλει τον έμπιστο της Καγκελαρίας, τον ελληνικής καταγωγής αλλά… «ευρωπαικής συνείδησης», Μαργαρίτη Σχοινά, σε Ελλάδα και Τουρκία για να συντονίσει το μεταναστευτικό ως διμερές πρόβλημα στις ακτές του Αιγαίου;

Λοιπόν, για να μην βαυκαλιζόμαστε. Στην πολιτική σοβαρός είναι αυτός που παράγει αποτελέσματα και μπορεί να τα συντηρήσει, έστω και με ανορθόδοξες μεθόδους. Φαιδρός είναι αυτός που επικαλείται διαρκώς τον εισαγγελέα και τις διεθνείς διασυνδέσεις του, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ο λόγος του μετράει λιγότερο και από ένα ρέψιμο του Σουλτάνου…

M. Ignatioy, Hellawjournal.com

Συνέδριο-φιάσκο, ή μια αναγκαία προσπάθεια στον δρόμο προς μια μεγαλύτερη Κεντροαριστερά; Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που ηγεμόνευσε πολιτικά κατά το μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης, κατεβάζει σήμερα – και τυπικά – τα ρολά.

Η Φώφη Γεννηματά κράτησε κλειστά τα αυτιά της στις φωνές εντός του κόμματος και σήμερα το απόγευμα θα φύγει με το τελικό αποτέλεσμα στην τσέπη του κόκκινου κοστουμιού της. Ελέγχει τους συνέδρους και θα περάσει το καταστατικό που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της. Θα ψηφίσουν ότι ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ θα είναι και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Άλλωστε τα κόμματα-συνιστώσες του ΚΙΝΑΛ εκπροσωπούνται από τα όργανα του φορέα που δημιούργησαν. Η ίδια ως Πρόεδρος της παράταξης έχει μπροστά της θητεία δύο ετών. Ωστόσο, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την εσωστρέφεια και μετά το συνέδριο και οι διαγραφές είναι η πιθανότερη εξέλιξη – εφόσον δεν υπάρξει η πολυπόθητη συμφωνία με το Νίκο Ανδρουλάκη.

Με το τελευταίο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ μετατρέπεται σε ένα αρχηγικό – προσωποπαγές κόμμα, που ελέγχεται από την Φώφη Γεννηματά και τον πυρήνα των στελεχών που την περιστοιχίζουν. Με τον τρόπο αυτό αποχωρεί ουσιαστικά από την διεκδίκηση του Κέντρου και αρκείται σε ένα μικρό χώρο, όσον έχει απομείνει ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΙΝΑΛ παύει πλέον να είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με ρεύματα ιδεών που εκπροσωπούν ένα ευρύ πολιτικό φάσμα από το λεγόμενο «προοδευτικό κέντρο» έως την ανανεωτική αριστερά, αφού έχει απομακρύνει σε διάφορες φάσεις, το μεγαλύτερο κομμάτι του πρώην εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής – ευρωπαϊκής αριστεράς. Την ίδια στιγμή το αποκαλούμενο σοσιαλιστικό – Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται, στην πλειονότητα του, στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο «αρχηγισμός» (προειδοποίηση διαγραφών, εξοβελισμοί σημαντικών πολιτικών στελεχών, διορισμοί οργάνων με «ήσυχους») που προσπαθεί να ασκήσει η Φώφη Γεννηματά, δεν συναρπάζει ψηφοφόρους ούτε αντιστοιχεί σε λειτουργία ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Οι σύνεδροι είναι όλοι διορισμένοι και η προτροπή σε όποιον διαφωνεί με την πολιτική των ίσων αποστάσεων από ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει την πόρτα της εξόδου, σε ένα κόμμα με το μικρό ποσοστό που διαθέτει το ΚΙΝΑΛ, προδιαγράφει πορεία συρρίκνωσης.

Με το τέλος του συνεδρίου η Φώφη Γεννηματά, όπως δείχνουν τα μέχρι τώρα δεδομένα, θα έχει κερδίσει την εσωκομματική κυριαρχία, αλλά δεν θα έχει νικήσει την εσωστρέφεια. .Πολιτική προοπτική, δεν δείχνει να υπάρχει. Αναζητούνται διαρκώς βελούδινες ισορροπίες και «παζάρια» για ρυθμιστικές κινήσεις.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, έχει τα δικά του διλήμματα. Οι βασικοί του συνεργάτες, στην πλειοψηφία τους, τον πίεσαν για «εδώ και τώρα σύγκρουση», ενώ ο ίδιος θεωρεί ότι από την στιγμή που δεν τέθηκε θέμα ηγεσίας μετά τις εκλογές, δεν μπορεί να τεθεί τώρα. Έχοντας ως μειονέκτημα ότι δεν είναι βουλευτής και ως πλεονέκτημα ότι είναι ευρωβουλευτής – άρα μπορεί να αναπτύξει τις διεθνείς του επαφές – θα ασχοληθεί με το πως θα καλύψει το έλλειμμα εναλλακτικής πολιτικής πλατφόρμας για την διεκδίκηση της ηγεσίας το ... 2021.

Ο Παύλος Γερουλάνος , δεν ξέρει κανείς πώς θα αντιδράσει. Βγήκε μπροστά και αντιπαρατέθηκε με την Φώφη Γεννηματά ποντάροντας στη «νεκρανάσταση» του ΠΑΣΟΚ, συγκέντρωσε μόλις 2000 υπογραφές, σύμφωνα με τις πληροφορίες και τώρα έχει να επιλέξει: Ηττημένος και υπό επιτήρηση, ή εκτός ΚΙΝΑΛ;

Της Αλίκης Χατζή

Απανωτά είναι τα χτυπήματα που δέχονται οι Τούρκοι Επιτελείς κι ο λόγος είναι η ψυχραιμία που διακατέχει τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες την στιγμή που η Άγκυρα επιλέγει τον δρόμο της έντασης, εκείνες απαντούν όταν και όπου απαιτείται κι αυτό το έχουν αποδείξει.

Οι δεκάδες παραβιάσεις στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και κυρίως οι υπερπτήσεις στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, μόνο τυχαίο γεγονός δεν ήταν αυτές τις ημέρες. Ανώτατοι Αξιωματικοί από τον Στρατό Ξηράς και την Πολεμική Αεροπορία σημειώνουν ότι, Μεγίστη και Ρω, στοχοποιήθηκαν τώρα και ο λόγος ήταν η άσκηση ετοιμότητας με πραγματικά πυρά σχεδόν από το σύνολο των όπλων που υπάρχουν στο νησιωτικό σύμπλεγμα.

Η άσκηση της ΔΑΝ Μεγίστης και των φρουρών στα φυλάκια της Ρω και της Στρογγύλης είχε υψηλό συμβολισμό και εκτελέστηκε ύστερα από περίπου μια 20ετία, άρα «τάραξε» τα νερά κι αυτό δεν άρεσε καθόλου στην Τουρκία. Με ότι όπλο υπάρχει, όλοι θα κάνουν βολές ήταν η διαταγή κι έτσι έγινε, την ώρα μάλιστα που διεξάγονταν οι αεραποβατικές και αποβατικές ενέργειες στο Μάλεμε από δυνάμεις της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου.

Γιατί στοχοποίησαν το Καστελόριζο Μετά από την Κύπρο, την πτήση της 340 Μοίρας για την άσκηση «Ατσάλινο Βέλος», την οποία θα θυμάται για πολύ καιρό η Τουρκία ή καλύτερα δεν θα ξεχάσει το χουνέρι των «Αλεπούδων», σειρά είχε η άσκηση της 95 ΑΔΤΕ στο Καστελόριζο που αιφνιδίασε.

Μπορεί σε επίπεδο επιτελείου στην Τουρκία να είδαν ότι πρόκειται για μια «τοπική άσκηση» αλλά οι καταγραφές που έγιναν, τους έδωσαν μηνύματα που απ’ ότι φάνηκε όλη τη βδομάδα, δεν τους άρεσαν....

Η Άγκυρα με τις υπερπτήσεις αυτές ήθελε να δείξει με σαφή τρόπο την εγγύτητα που έχει με αυτά τα νησιά, στην εσχατιά της Ελληνικής επικράτειας και η προσπάθειά ήταν να περάσει μήνυμα για το τι μπορεί να κάνει στην περιοχή η αεροπορία. Ωστόσο υπάρχει το αυταπόδεικτο που είναι το ύψος «στρατόσφαιρας» κατά τη διάρκεια των υπερπτήσεων. 26.000, 28.000, 29.000, 30.000 είναι τα πόδια της αεροπορικής «υπεροχής» στην περιοχή από τα τουρκικά αεροσκάφη.

Ύψη «ασφαλείας» όπως χαρακτηρίζονται στην αεροπορική γλώσσα, τα οποία δείχνουν ότι οι πιλότοι της Τουρκίας θέλουν από την μια να κάνουν την υπέρπτηση κι από την άλλη να είναι στα ψηλά, στα σίγουρα.

Τα Ελληνικά «γεράκια» δεν άφησαν αναπάντητη οποιαδήποτε πρόκληση, κυρίως μετά τις πέντε στο σύνολό τους υπερπτήσεις. Δέκα σκληρές αερομαχίες, με τις τέσσερις να γίνονται την Παρασκευή, την ώρα μάλιστα που γι’ ακόμη μια φορά στην ίδια περιοχή πετούσε στο πλαίσιο της Τουρκικής άσκησης «Dogu Akdeniz» το Νατοϊκό AWACS, άρα το «Συμμαχικό» πλήρωμα έγινε ξανά αυτόπτης μάρτυρας της τουρκικής παραβατικής συμπεριφοράς.

Μόνο μέσα σε μια βδομάδα, 109 παραβιάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου, περισσότερα από 60 πτητικά μέσα κάθε τύπου κι ανάμεσα σε αυτά, ο πιστός σύμμαχος της Τουρκίας, το Πακιστάν που παρά το Ελληνικό διάβημα, οι πιλότοι με το Πακιστανικό P-3 ακολούθησαν πιστοί τους Τούρκους, παραβιάζοντας το FIR Αθηνών και τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας. Η Τουρκία από την Δευτέρα που πέρασε έχει βγάλει από τους ναυστάθμους τις μονάδες επιφανείας για να πάρουν μέρος στην άσκηση «Dogu Akdeniz» μέχρι τις 20 Νοεμβρίου.

Στην Τουρκική άσκηση παίρνει μέρος και η Νατοϊκή δύναμη που βρίσκεται στο Αιγαίο, στο πλαίσιο της προσπάθειας της Συμμαχίας να ενισχύσει την χώρα μας με μέσα για το μεταναστευτικό.

Στην ίδια δύναμη βρίσκεται και Ελληνική φρεγάτα, με το πλήρωμά της να ασκείται με τις Συμμαχικές δυνάμεις αλλά ταυτόχρονα να παρακολουθεί, μη τυχόν θελήσουν οι γείτονές μας να προβάλουν τις γνωστές διεκδικήσεις τους, μέσω κάποιας κίνησης αμφισβήτησης Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, πράγμα που το έχει κάνει στο παρελθόν.

hellasjournal