Ο θάνατος της ελπίδας

Στεκόταν εκεί όρθιος και σιωπηλός,
πάνω στην ράχη του ψηλού γέρικου βράχου

Στα ριζά του έσκαγαν τα κύματα μουγκρίζοντας                                                                                                                                                                                                          ένα με την απέραντη καταχνιά της θάλλασας

Εκείνος ακίνητος, πάντα ακίνητος

ατένιζε σκυθρωπός το απέραντο τίποτα,
που έκρυβε τους ανεκπλήρωτους πόθους του

Των χαμένων παλληκαριών,
παλληκάρι κι αυτό της ζωής,
που του αρνήθηκε την ελπίδα

Τι ελπίδα να του δώσουν τα κοράκια,
που κατέτρωγαν τα σωθικά της πατρίδας του;

Τι ελπίδα να του δώσουν οι θεόγυμνοι αφέντες της μοίρας του;

Τι ελπίδα να του δώσει ο μαρασμός τουν τόπου του;

Τι ελπίδα να του δώσει το κατάντημα της ζωής του;

Ζητούσε να συναντήσει τη γοργόνα των παιδικών ονείρων του
Να του διηγηθεί ξανά τις παλιές χαμένες δόξες,
των ημερών της ιστορίας και της σοφίας

Να πάρει θάρρος, να λάμψει λίγο φως στις σκέψεις του

Μάταια! Μάταια!

Πήδηξε από το βράχο
και χάθηκε στα αφρισμένα κύματα.

Γ.Β.